Spannende titel wel, van meisje naar moslima. Maar voor mij voelt het echt zo. Mijn bekering tot de Islam was de stap die mij van meisje naar volwassen vrouw en dus moslima maakte. Mijn bekeringsverhaal is 1 van de meest aangevraagde artikelen en hoewel ik heb al heel vaak verteld en ook geschreven heb, zet ik het verhaal voor mijn eigen blog nog 1 keer op het digitale papier.

Het begon op de middelbare school

First things first. Ik heb geen religieuze achtergrond. Dat wil zeggen, ik ben niet perse met een geloof opgevoed. Mijn moeder is Christelijk en mijn vader is atheïst. Wij hebben thuis wel veel gelezen uit de kinderbijbel. Mijn zusjes en ik gingen ook een poosje naar zondagsschool omdat mijn ouders het belangrijk vonden dat wij begrepen waar de Nederlandse normen en waarden vandaan kwamen en wat de nationale feestdagen inhielden. Maar we zijn niet gedoopt. Ook waren we niet verplicht om te bidden voor het eten of mee te gaan naar de kerk. Ik ging overigens een periode wel mee naar de kerk, omdat ik in mij voelde dat ik geloofde en hoopte er zo een uitging aan te kunnen geven. Dat lukte alleen niet, maar ik probeerde het wel.

Verder kom ik uit een overwegend witte wijk. Wij woonden in een koophuis, gingen naar een openbare basisschool en daar zaten vooral heel veel witte kinderen. Ik was eigenlijk ook helemaal niet met het Islamitische geloof bekend, tot ik naar de middelbare school ging. Daar begint dus eigenlijk het verhaal van mijn bekering.

Op de middelbare school kwam ik met een enorme diversiteit in aanraking. Er was bij ons in de stad maar 1 openbare HAVO VWO school en daar ging ik naar toe. Ik kwam in de klas bij mensen uit Marokko, Irak, Iran, Suriname enzovoorts. Al snel had ik een leuk groepje vriendinnen waarvan de meeste een Islamitische achtergrond hadden. Bij deze meiden kwam ik al snel ook thuis over de vloer en zo begonnen de gesprekken.

Huh, mag jij binnen gewoon je hoofddoek afdoen?

De titel van deze paragraaf zegt eigenlijk al genoeg. Als simpel Drents meisje wist ik echt niks van Islamitische regeltjes af. De eerste keer dat ik bij een hoofddoek dragende vriendin thuis kwam en ze haar hoofddoek afdeed (en haar moeder droeg hem ook niet, en haar zusje ook niet… What was going on?) wist ik niet wat er gebeurde. Nu kan ik er om lachen, maar toen vond ik dat zo vreemd. Ik was echt een simpele meid die nog net niet dacht dat ze er ook mee zouden slapen of douchen, maar het scheelde niet veel. Ik had direct ontzettend veel vragen welke gelukkig allemaal steeds werden beantwoord en dat was eigenlijk de eerste echte stap naar mijn eigen bekering.

Naarmate mijn vriendschappen hechter werden, des te dieper werden soms ook de gesprekken. We spraken over inhoudelijke geloofskwesties en ik wilde heel graag weten hoe de Islam in elkaar stak. Wat geloofden deze mensen nou? Hoe werkte het met hun gebed? Wie was Allah?

Shocking once again toen ik er achter kwam dat Allah gewoon het Arabische woord voor God was. Maar de echte treffer recht in mijn hart was het feit dat moslims geloven in alleen Allah. Er was geen drie-eenheid die ik nooit goed begrepen had. In hun gebed richten moslims zich alleen tot God en daar kunnen ze heel hun hart in uitstorten. Er zijn geen tussenpersonen. Jij en God. Puur. Zo voelde het voor mij. Dat was precies wat ik zocht en vanaf dat moment liet de Islam mij niet meer los.

Volgde toen direct mijn bekering?

Nee. Ik was een simpel meisje uit het Noorden des lands en ik had op die leeftijd (ik zal een jaar of 14/15 geweest zijn) nog geen flauw idee dat je je überhaupt kon bekeren tot de Islam. Ik dacht dat moslim worden net zo iets was als Joods willen worden. Je moest zo geboren zijn en anders had je pech. Een bekeerde Nederlander had ik nog nooit gezien.

Al met al zorgde dit, en het feit dat ik ook maar een rondfladderende puber was, er voor dat ik het bekering gebeuren weer op een laag pitje zette. Ik dacht dat het niet voor mij weggelegd was. Laat staan wat de mening van mijn ouders over dit idee was. In die tijd (we praten hier over 2004 ongeveer) had je nog heel veel van die verhalen van vrouwen wiens kinderen ontvoerd werden naar het buitenland en hell no dat mijn ouders mij zo iets zouden laten overkomen. 9/11 was ook nog erg vers en de Islam had niet bepaald een goede naam. Ik ging dus gewoon door met mijn leven als niet gelovig Nederlands meisje. Ik ging uit, ik rookte, dronk een drankje, had vriendjes en werkte na schooltijd in een Italiaans restaurant.

En toen ging ik uit huis

17 jaar was ik toen ik mijn HAVO diploma haalde. Piepjong, best wel ongelukkig en vastzittend in een bepaald leven besloot ik HBO Toerisme te gaan studeren in Breda. Ik verhuisde die zomervakantie mijn hele hebben en houden naar een prachtige kamer in de parel van het Zuiden en ging studeren. Mijn ouders vonden het pittig, ik ben hun oudste kind, maar lieten me wel gaan.

Je raad het al, daar kwam Islam voor de zoveelste keer weer op mijn pad terecht. Ik belandde in die tijd op het forum van Ontdekislam en daar barste het van de bekeerlingen! Dat forum werd mijn verslaving en ik was daar dag en nacht te vinden, hunkerend naar herkenning en meer kennis. Ook had ik online enkele Islamitische boeken webshops ontdekt en ik verslond het ene boek na het andere. Niet zo gek dus dat ik na dat eerste studiejaar niet mijn propedeuse had gehaald, maar wel een soort van studie Islam leek te hebben afgerond.

Niet lang na mij ging ook een Islamitische vriend van mij van de HAVO op kamers wonen, en met hem sprak ik regelmatig af om over mijn ontdekkingen te praten. Hij stuurde mij waar nodig wat bij, wat heel fijn was want veel bekeerlingen gaan na hun bekering redelijk snel de diepte in, en eindigen soms ook een tikje heftig en dat is oké als het bij je past, maar ik ben daar niet de persoon voor.

Enkele moslims om mij heen waarbij ik kon verifiëren en filteren was dan ook prettig. Het deed me soms weer nadenken en rusten want geloof me, er is zo veel te ontdekken en te leren in dat prille begin. Je wil alles tot je nemen, begrijpen, implementeren in je eigen leven. Echter werkt het niet zo en hebben dingen soms juist rust nodig. Of je moet er een poos over nadenken om te weten hoe jij je er bij voelt.

Mijn daadwerkelijke bekering

27 augustus 2007 was het dan zo ver. Ik was er klaar voor om zelf de shahada, de Islamitische geloofsovertuiging, uit te spreken. Net 18 jaar oud en volgens mezelf helemaal volwassen. Mijn bekering was geen groots spektakel in de moskee. Dat past(e) niet bij mij. Ik mag voor velen vrij extrovert lijken, met dat soort dingen ben ik juist introvert.

Dit was iets tussen God en mijzelf en dus bekeerde ik me bij een bekeerde vriendin thuis op haar slaapkamer met nog een andere meid er bij als getuige. Gewoon heel simpel bij haar zittend op bed sprak ik de woorden “Asjhadoe an la illaha illah Allah, wa asjhadoe anna Mohammadan rasoelAllah” uit. “Ik getuig, dat er geen andere God is dan Allah. En ik getuig dat Mohammed zijn boodschapper is.” En toen was ik moslima. Allahu akbar, God is groot. Aansluitend had mijn vriendin lekker voor ons gekookt en vierden we mijn bekering.

Leven als moslima

Nu kan ik nog over heel wat jaren doorschrijven, want inmiddels is het 2021 en ben ik deze zomer 14 jaar moslima. Dit is natuurlijk een eeuwig doorgaand leerproces waarin ik inmiddels niet meer een studente ben die op kamers woont, maar een gehuwde vrouw en moeder van twee kinderen. Maar ik zal nog kort een stukje vertellen over hoe het die eerste jaren ging.

In eerste instantie veranderde er niet heel veel. Ik leerde het gebed aan middels een spiekbriefje en heel veel oefenen (op Youtube staat nog een hele oude video van mij hier over, ik deel hem hier onder) en niet lang na mijn bekering vastte ik voor het eerst mee tijdens de maand Ramadan. All solo, niet perse leuk, maar dat is een andere blog op zichzelf welke ik vast nog wel eens zal schrijven.

Een klein jaar later besloot ik ook dat het tijd werd dat de buitenwereld mij als moslima kon herkennen. Voor ik me bekeerde riep ik altijd dat ik nooit een hoofddoek zou gaan dragen. Maar, zeg nooit nooit. Ik hunkerde naar herkenning, en vond het fijn om zichtbaar moslima te zijn. Dus voor de aanvang van het nieuwe schooljaar ging ik me bedekken en zette ik mijn hoofddoek op. Nog een hele blog an sich. Over het algemeen reageerde mijn omgeving het verbaasd maar positief op. Ik was de enige op mijn opleiding die dit droeg, en de vragen stroomden op het eerste klassenuitje dan ook binnen. Alleen maar leuk, want er volgden hele goede gesprekken en ik heb me geen moment ongemakkelijk gevoelt. Er was bij mij op school heel veel ruimte en begrip.

Hoe reageerde mijn familie op mijn bekering

Mijn familie stond niet perse te springen om deze keuze, maar waar mijn ouders eerst zeiden dat ze nooit met mij zo rond zouden lopen met hoofddoek, trokken ze toch echt wel bij en zagen ze in dat dit echt was wat ik wilde en dat ik serieus was. Het is vrij logisch dat de eerste reactie van mijn ouders “Absoluut niet, nooit.“ was toen ik zei dat ik me wilde bekeren. Het was voor hun ook een onbekend pad en ik als hun oudste dochter zijnde dacht maar even af te dwalen van dat wat zij 18 jaar als juist voor mij hadden gezien.

Ook mijn ouders kenden vrijwel geen moslims. Ze hadden geen idee in wat voor wereld ik terecht zou komen. En ja, hier maakten we behoorlijk wat ruzie over in het begin. Ze waren bezorgd, hoopten me af te schrikken en wilden gewoon dat ik in hun ogen niet zo raar zou doen.

Ik herinner me nog heel goed een gesprek met mijn vader vlak voor mijn bekering waarin hij het volgende zei: “Meisje, je bent altijd mijn kleine meisje. Ik wil jou het liefst altijd beschermen, en er voor je zijn waar nodig. Echter maak jij nu een keuze die heel ver van mij af staat. Je gaat nu een wereld in die ik niet ken, en waarin andere regels gelden. Ik kan jou misschien niet tegen alles beschermen als je hier voor kiest en daar moet je je bewust van zijn. Maar ik hou wel voor altijd van je.“ Deze woorden ben ik nooit vergeten en raken mij nog altijd heel diep. Mijn ouders wilden eigenlijk niets meer dan het beste voor mij.

En dan was er nog oma

Mijn oma van mijn vaders kant was ook een lieve warme steun. Ik hoorde haar eens tegen mijn ouders in de keuken zeggen dat ze me moesten laten. Ik was geen klein kind meer, en als het een bevlieging was kwam ik daar vanzelf wel achter. Laat het haar maar doen. Ze heeft een sterke wil en persoonlijkheid. Nog zo iets wat ik nooit zal vergeten en wat me heel goed deed. Diezelfde oma zei ook toen ik voor het eerst op een familie verjaardag met hoofddoek kwam tegen mijn ooms dat ze geen grappen mochten maken.

Ook was mijn oma degene die ook boeken over de Islam kocht en las, en ze vervolgens uitleende aan de hele familie. Ik ben haar daar nog altijd erg dankbaar voor. Ze leeft ondertussen niet meer, maar wat een groot warm hart had die vrouw. Sowieso mag ik eigenlijk niet klagen over mijn familie, want ze hebben me allemaal nooit laten vallen.

De tijd tikt door

De band tussen mij en mijn ouders veranderde heel erg door al deze keuzes. Logisch wel, want het zijn geen kleine dingetjes. Ik werd in korte tijd voor mijn eigen gevoel veel volwassener en groeide echt uit tot een vrouw. Meisje af. Onze gesprekken werden beter, mijn respect naar hun werd groter en hun begrip tegenover mij groeide. We zijn altijd met elkaar in gesprek gebleven en hoe ouder ik werd des te meer ik heb leren begrijpen dat het voor hen ook niet altijd makkelijk is (geweest).

Mijn zusjes waren altijd de allerliefste achterban. Zij hebben mij nooit anders behandeld en waren er door dik en dun. Ze luisterden naar me, waarschuwden mijn ouders als ik aan het bidden was om me niet te storen en hebben nooit iets over mijn hoofddoek gezegd. We gingen dan misschien niet meer stappen, maar hadden het als nog ultiem gezellig met afhaal shoarma en slappe TV op vrijdag nacht. Ik heb me geen minuut raar of anders bij hun gevoeld en daar ben ik heel dankbaar voor.

Nog iets later, in 2010 ben ik getrouwd met mijn man. Ook die heeft iedereen heel hartelijk welkom geheten in onze familie. Ze hadden al snel door dat hij me niet kwam mishandelen, en onze kinderen zijn ook nooit ontvoerd. 😉 mijn man werd echt als zoon/broer opgenomen in onze familie en ik als dochter in die van hem. Een beetje een eind goed al goed verhaal dus, maar zo voelt het wel echt.

De foto’s gebruikt in deze blog zijn gemaakt door Nassira van Siera Photo