Van miskraam naar mamma. Wie mij al langer volgt weet dat dit ongeveer het punt is waar mijn oude website, Tres Adorable, stopte. Immers, door alles wat ik mee maakte was ik niet meer in staat om content te delen zoals voorheen. Het twee keer doormaken van een miskraam, en dan vooral de eerste, was voor mij echt een omslag punt. Ik verloor een stuk voor mezelf, maar er groeide ook weer een nieuw stuk aan. Dat is ook de hoofd reden geweest dat ik niet meer kon bloggen. Mijn oude website paste niet meer bij mij. Alles was veranderd. Mijn hart brak, en groeide weer aan elkaar op een sterkere, volwassenere manier.

Voordat ik mamma mocht worden van mijn twee prachtige cadeautjes ging ik eerst door twee pittige miskramen heen. Ik was 1 jaar drie keer in verwachting. Maar dit ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. En omdat ik dankbaar ben voor het feit dat ik vervolgens twee mooie kindjes heb mogen krijgen hierbij mijn verhaal. Misschien dat andere moeders die dit ook mee maken, of meegemaakt hebben er iets mee kunnen voor zichzelf. Misschien is het een beetje troost. Of herkenning. En misschien ben je ook wel gewoon nieuwsgierig naar het miskramen verhaal. (ain’t nothing wrong with curiousity)

Hoe het allemaal begon

In 2017 besloten we dat het tijd was om van 2 mensen 3 mensen te maken. Wij wilden een kindje. Net zoals elke vrouw die graag zwanger wil worden, wilde ik dit natuurlijk het liefst zo snel mogelijk en gingen we er dus volledig voor. Ik was in 2015 al gestopt met alle vormen van hormonale anticonceptie dus ik kende mijn natuurlijke cyclus inmiddels al en bij de vierde poging was het raak. Zwanger.

Zoals bijna elke nieuwe moeder belde ik de verloskundige voor een afspraak en ik kon met een week of 8 terecht voor een eerste vroege echo. Op die echo klopte het al niet helemaal. Haar uitgerende datum was heel anders dan die van mij, terwijl ik mijn cyclus ook bijhield door middel van temperaturen en dus redelijk nauwkeurig wist wanneer mijn eisprong was geweest. Haar datum week hier bijna 10 dagen vanaf. De echo 2 weken later was nog vreemder, want mijn babytje was helemaal niet 2 weken gegroeid maar minder. De 12 weken echo, waar ik vol enthousiasme met mijn man en zusjes naar toe was, klopte er geen hartje meer.

Het verloop van de eerste miskraam

Daarna begon er een heel proces van afwachten. Geestelijk helemaal tot het randje gaan. En uit eindelijk besloten we na bijna 3 weken afwachten dat ik toch voor opwekken van de miskraam met medicatie wilde. Omdat ik hiervoor al relatief ver zwanger was en de kans op veel bloedverlies groot was, moest dit in het ziekenhuis.

Cytotec, medicatie om een miskraam mee op te wekken

Je raad het al, er gebeurde niks na de eerste gift en dus gingen we weer naar huis om het de volgende dag weer opnieuw te proberen. Ook zonder succes, dus aan het begin van de middag weer naar huis omdat ik me totaal niet kon ontspannen. Veel wandelen en praten met mijn man bleek de sleutel te zijn, want die avond werd ik overvallen door zeer heftige weeën en verloor ik ons eerste piepkleine maar complete kindje. Die avond was inclusief een tripje naar het ziekenhuis omdat deze miskraam inderdaad met heel veel bloedverlies samen ging. Ik viel flauw toen ik wilde opstaan en voelde me helemaal niet goed.

En wie dacht dat hiermee de kous af was, komt van een koude kermis thuis. Zoals wel vaker het geval is met het opwekken van een miskraam met medicatie, was mijn placenta niet compleet mee gekomen. Dit zagen ze op de eerste na controles niet. Maar toen ik na zes weken weer heftig vloeide en het op de echo allemaal duidelijk was mocht ik toch ook nog naar de OK. Hier kreeg ik een hysteroscopie waarbij de laatste restanten onder volledige narcose werden verwijderd.

En toen verder

Nu denk je misschien, dan ben je wel even klaar met dat hele zwanger worden. Dat is immers heel normaal. Een jeftige miskraam gaat je immers niet in de koude kleren zitten. Maar voor mij was dit niet het geval, want ik wilde heel graag door. De dag dat ik op de OK lag werd ik namelijk ook voor het eerst tante van een prachtige baby. Zo komt het leven soms samen. Dus we gingen door en slechts 2 maanden later was ik weer in verwachting.

De tweede miskraam

De gynaecoloog die mij geholpen had met de nasleep van mijn eerste miskraam had aangegeven dat ik een volgende zwangerschap direct bij hun mocht doen. Dan konden ze me ook helpen als er toch iets niet goed ging. Bang als ik was, en het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijt, deed ik dit. Mijn eerste echo was met zes weken en alles zag er goed uit. Ik zou elke twee weken een echo doen voor mijn eigen gevoel. Maar bij de controle met acht weken bleek dat de hartjes van de beide kindjes (suprise, het bleken er 2) niet meer klopten.

Ik zei die zelfde ochtend al kom dan ook maar door met de medicatie want ik wil niet meer wachten. Die middag bracht ik de cytotec tabletjes nog in, en die avond brak de miskraam gelukkig al door. Dit keer wel compleet, en veel beter te doen dan de eerste keer.

Onderzoeken naar het ontstaan van de miskraam

Wanneer je in Nederland twee keer een miskraam hebt gehad, heb je recht op onderzoek. Dat wist ik, dus dat kaartte ik direct aan bij de gynaecoloog. Zowel mijn man als ik werden genetisch gescreend en mijn bloed werd op een hele hoop andere problemen getest. Op de uitslag moesten we ruim zes weken wachten. Na die wacht weken had ik nog niets gehoord. Ik logde dus zelf even in en zag al de uitslagen van mijn bloed onderzoeken. Alles zag er goed uit, op 1 ding na.

Mijn schildklier functioneerde niet goed

Er stonden een paar vakjes rood, met afwijkende waarden. Namelijk de waarden van mijn schildklier. Ik dacht eerst, het zal wel. Maar een ochtendje googelen en lezen vertelde mij dat de schildklier een heel vitaal orgaan is wat nodig is voor een gezonde zwangerschap. Mijn schildklier bleek alles behalve gezond. Ik ga jullie niet vervelen met cijfertjes die je niets zullen zeggen tenzij je ook schildklier patiënt bent. Maar deze waarden waren behoorlijk hoog. Achteraf waren er heus wel wat alarmbellen geweest. Bijvoorbeeld dat ik doodmoe was tijdens mijn zwangerschap. Ter illustratie, ik lag zo tot drie uur in bed elke dag. Ten tweede had ik het vaak heel erg koud. Als laatste herkenbare klacht had ik ook veel moeite met me focussen en concentreren. Nu valt hier natuurlijk van alles aan te koppelen, maar ze horen ook wel degelijk bij schildklier problemen.

Zodoende kwam ik uit eindelijk terecht bij de internist en startte ik met medicatie. Het advies was, voorlopig niet zwanger worden, echter zat Ibrahim toen al in mijn buik. Dit wisten we toen alleen nog niet. Gelukkig was dit geen probleem en kon ik tijdens mijn zwangerschap gewoon blijven controleren of alles goed ging. Ik prikte elke zes weken bloed en hoogde indien nodig de medicatie op. Verder was er namelijk niets mis met ons beiden, dus dit zou het enige probleem kunnen zijn. De eerste maanden van mijn zwangerschap vond ik heel eng, er was immers geen garantie dat dit de oplossing van het probleem was. Maar gelukkig zit het gezonde resultaat al 2,5 jaar naast mij op de bank.

Geef niet op

Wat ik vooral wil zeggen met het vertellen van mijn verhaal is dat je niet op moet geven als het mis gaat. Ja, een miskraam doet emotioneel heel erg veel met je en brengt enorm veel verdriet. Voor sommige vrouwen is het eindstation ook helaas dat ze echt geen moeder kunnen worden, maar dit hoeft lang niet altijd zo te zijn. Houd moed. Ook voor mij was er gelukkig licht aan het einde van de tunnel en had ik een relatief simpel probleem om op te lossen. Ik ben dankbaar voor de weg die ik heb afgelegd omdat dit mij als mens heeft laten groeien, en ik heb er wijze lessen door geleerd. Als kers op de taart heb ik ondertussen twee gezonde kinderen, en daar ben ik heel erg gelukkig mee.