Ik heb nog nooit ergens het bevallingsverhaal van mijn kinderen gedeeld. Nu ik weer een eigen schrijf plekje heb is het daar natuurlijk hoog tijd voor. Dus vandaag deel ik het verhaal van Ibrahim met jullie, want hij was degene die mij moeder maakte. Er zit geen trigger warning op, of een waarschuwing vooraf want het was gelukkig een hele fijne en mooie bevalling.

37 weken zwanger. Foto gemaakt door Nassira van Siera Photo.

Vooraf aan de bevalling

First things first. Toen ik na twee miskramen zwanger raakte van Ibrahim vond ik dit natuurlijk super spannend. Ik hoopte zo dat mijn schildklier het enige obstakel was en dat dit nu goed zou gaan. Verder wist ik al vrij vroeg in de zwangerschap ook al een aantal dingen zeker. Ik wilde borstvoeding geven, bevallen op de baarkruk en ik wilde voor een thuisbevalling gaan.

Mijn omgeving verklaarde me een beetje voor gek, want, een eerste kind thuis? Was dat wel zo wijs? Wat als er iets gebeurt, enzovoorts. Maar ik wist het zeker. Mijn beeld bij het ziekenhuis was door de miskramen en het verloop niet positief. Ik wilde daar niet mijn bevalling meemaken die helend voor mij zou kunnen zijn. Gelukkig steunden mijn verloskundigen dit plan en verliep mijn zwangerschap goed en rustig.

Ik was gedurende mijn hele zwangerschap lekker fit en actief. Nadat de misselijkheid voorbij was ging er een wereld voor mij open en ik voelde me heerlijk. Ik volgde balletlessen tot aan mijn 39e week. Ik was nog veel op pad. Werkte door tot en met week 36 en logeerde ook tot en met week 39 nog lekker in mijn vaders toen leegstaande huis in een andere plaats dan mijn woonplaats.

39 weken zwanger bij mijn vader in de tuin. Even kijken wie de grootste buik heeft.

De uitgerekende datum

En dan breekt week 40 aan. Ik was uitgerekend op vrijdag 9 november 2018. Een paar dagen daarvoor nog een goede check bij de verloskundige gehad en op die dag zelf kwam er een vriendin gezellig op visite. Wel voelde ik dat ik er klaar mee was. Mijn baby lag al een poosje heel erg ingedaald en de druk op mijn bekken was enorm. Ik lag niet lekker meer door de rugpijn en ik vond het gewoon wel mooi geweest. Mijn man daarentegen had nog van alles te doen in de dagen rondom mijn bevalling en was van plan dat weekend nog even de schuur op te ruimen. Iets van late vader nesteldrang ofzo.

Die avond gingen we samen nog even lekker op pad, aten een burger bij onze favoriete zaak in Utrecht en keken thuis nog lekker wat series op de bank. Zo ergens na tienen zei ik, hmm ik heb wel wat kramp in mijn buik. Dat had ik nog nooit gehad en ik besloot een beetje bijtijds naar bed te gaan want je weet het natuurlijk nooit. Mijn gevoel bleek te kloppen want rond half 6 werd ik wakker met weeën. Het grappige was dat de aanstaande vader toevallig ook wakker in bed lag, en zowat een rolberoerte kreeg toen ik zei weeën te hebben. Hij was nog helemaal niet toe aan een bevalling, want hij wilde de schuur nog opruimen.

De dag van de bevalling

Van een aantal vriendinnen had ik als tip gekregen om even te gaan douchen. Als de weeën dan niet af zouden nemen dan waren ze waarschijnlijk echt en als het toch voor weeën waren zouden ze wel weer weggaan. Ze gingen niet weg. Na het ochtendgebed en een beetje timen besloot ik toch ook maar de verloskundige even te bellen.

Ik wist dat mijn favoriete verloskundige dienst had dat weekend en ik wilde haar natuurlijk graag bij me hebben. Ook ben je bij zo’n eerste kind nog wat onzeker en dan is wat steun van de expert ook wel fijn. Mijn stem herkende ze direct en toen ik tijdens ons gesprekje een wee kreeg zei ze ook dat ze zich even klaar zou maken en langs zou komen. Een uurtje later was ze er en zo tegen achten vroeg ze of ik wilde weten hoe het er voor stond. Ik was toch wel een beetje benieuwd en stond toe dat ze me toucheerde. Twee centimeter en duidelijke weeën. Ja dit was inderdaad wel echt. Met het advies me lekker te ontspannen en wat lichts te ontbijten spraken we af dat ze tegen het einde van de ochtend weer even zou komen kijken.

De douche, mijn beste vriend.

Ik merkte al snel een aantal dingen op. De weeën waren het sterkst in mijn rug en dat vond ik alles behalve prettig. Ik had dit bij de eerste miskraam ook al gevoeld maar dit werd nog een stuk heftiger en ik vond ze al gauw scherp en pijnlijk terwijl ik toch niet perse een lage pijngrens heb. Daarnaast vond ik het niet fijn als er iemand om me heen was en wilde ik liever niet praten. Ik wilde gewoon mezelf ergens helemaal afsluiten. ’s Morgens onder de douche had ik als prettig ervaren dus daar besloot ik weer naar toe te gaan. Mijn man vroeg of hij nog even kon liggen en ik vond het prima. Geen idee hoe lang mijn periodes onder de douche die ochtend waren, maar eigenlijk voelde ik me alleen daar op mijn gemak.

Tegen het einde van de ochtend kwam de verloskundige inderdaad terug en ze zag dat de weeën al scherper waren en had dan ook het idee dat de ontsluiting vorderde. Ik zat op een centimeter of 6. Wel wilde ze, als ik het goed vond, mijn vliezen breken en me nog even een laatste zetje geven. Die waren namelijk nog niet gebroken. In mijn beval plan stond dat ik dit niet wilde, maar goed als de verloskundige het aanraad en het is je eerste kind dan zal dat wel zo zijn. Dus mijn vliezen werden gebroken. Het vruchtwater was helder, dus het zag er naar uit dat ik lekker thuis kon blijven. De baby in mijn buik deed het ook goed dus geen reden voor stress of paniek.

Nadat mijn vliezen waren gebroken

Wat er daarna gebeurde, is dat voor mijn gevoel dat hoofdje in 1 keer naar beneden zakte. Ook kreeg ik buik en been weeën en ik wist totaal niet meer wat ik met de situatie aan moest. Dit was niet helemaal wat ik me bij mijn rustige bevalling had voorgesteld. Ik piepte continue om druk in mijn rug en voelde me helemaal niet zo relaxed meer. De weeën kwamen steeds sneller en het liefst wilde ik vluchten. Het was ondertussen een uur of 1 in de middag en ik sloot me weer op in de douche. Daar kon ik me ook geen houding geven en ik ging van staan naar zitten, naar hangen over een krukje, naar weer staan. Ondertussen maakten mijn man en de verloskundige het een en ander gereed voor de bevalling.

Het was inmiddels zo rond half 3. Ik ervaarde al een poos enorme druk “down under” en wist ook niet meer in welke houding ik me nog wel comfortabel voelde. Daarnaast voelde ik me ronduit wanhopig. Gelukkig herinnerde ik me wel de woorden van mijn schoonzus: “Wanneer je denkt dat je het bijna niet meer aankan komt de baby.” Daar ging ik dan maar van uit en ik piepte tegen de verloskundige dat ik het gevoel had te moeten poepen en dat ik de druk echt niet meer trok. Samen met mijn man hielp ze me uit de douche. Persoonlijk wilde ik hier gewoon op mijn hurken zakken en al mee persen maar ze wisten me te overtuigen om toch enkele stappen naar mijn slaapkamer te zetten waar de baarkruk al klaar stond.

De bevalling

Om kwart voor drie zat ik op die kruk. En, pardon my french, wat een vreselijk rot ding is dat zeg. Maar goed, liggen trok ik sowieso niet en het kwam niet in mij op zelf een andere houding te kiezen want de ene perswee na de andere volgde. Ik hoor mijn verloskundige nog zeggen dat ik alleen mocht persen als ik een wee had waarop ik het half uitschreeuwde dat er geen pauze tussen zat en dat ik toch echt moest poepen en dit allemaal niet kon. Kijk me aan Jorien zei ze, je kan het wel! Mijn man zat achter me en hield me vast. Zijn steun voelde toen wel heel erg fijn. De kraamzorg was er nog niet, want op mijn verzoek werd die pas gebeld toen ik aan persen toe was.

Iedereen had mij van te voren gezegd dat een uur persen heel normaal was bij een eerste kind. Daar was ik dus ook op ingesteld maar dat was niet het geval. In slechts 3 keer serieus mee persen werd om 3 uur precies onze zoon geboren. We wisten het geslacht niet van te voren maar ik zei al heel lang dat het een jongen zou zijn. Ik pakte met een klein beetje hulp zelf mijn baby tussen mijn benen aan en zonder ook maar een seconde naar het geslacht te kijken drukte ik het tegen me aan. Ik hoorde gehuil, het ademde en het kon mij gestolen worden wat het zou zijn. Onze baby was er.

It’s a boy.

Mijn man zat achter mij, en kon dus ook niet zien wat het geslacht was. Die tikte zachtjes op mijn schouder en zei, wat is het? Toen pas hield ik mijn kleintje een beetje naar voren en zag dat het een jongetje was. Een compleet klein jongetje met het liefste gezichtje wat ik ook had gezien. Compleet over mijn oren verliefd. We hadden van te voren al besloten hoe we hem zouden noemen en maar wat trots vertelde ik zijn naam aan onze verloskundige.

Ibrahim, nog geen uur oud.

Na de bevalling

Ondertussen voelde ik wel een enorme plons bloed naar beneden storten en we besloten te verhuizen van de kruk naar mijn bed. Daar bleef ik toch best wel wat doorbloeden en na een minuutje of 20 gaf de verloskundige aan mij toch graag een oxytocine prik te willen geven voor de nageboorte. Dat wilde ik eigenlijk ook niet, maar ik voelde me ondertussen al een beetje slap en ik vertrouwde op mijn verloskundige. Vlak na die prik kwam mijn placenta prima en compleet. Wel bleek ik achteraf rond een liter bloed verloren te hebben.

Mijn man vond me ook wat grauw, en als ik op de foto’s kijk zie ik dat inderdaad ook wel maar ik voelde me al snel weer prima. Ik was net moeder geworden van de zoon waar ik al zo lang over droomde. Niks te wensen meer van uit mijn kant. Toen de navelstreng zacht en uitgeklopt was knipte mijn man deze door. Ik lag ondertussen al huid op huid met mijn kleintje op mijn borst onder een warme deken. Het gouden uurtje was voor ons. Niks hoefde, alles was goed. Ik mocht proberen mijn kindje aan te leggen en ook dit lukte.

En toen waren we met drie

De kraamhulp was ondertussen binnen, en toen ik er aan toe was om Ibrahim even los te laten werd hij gewogen en mocht mijn man hem aankleden. Verliefd tot uit mijn tenen op beide mannen. Voor mij was dit echt een droom bevalling. Al het verdriet van verlies was verdwenen als sneeuw van de zon en we begonnen aan een nieuw boek.

De schade viel gelukkig ook wel mee. Drie kleine hechtingen doordat het zo hard was gegaan. Nooit geen last van gehad overigens en de verloskundige deed het echt keurig.

Nadat Ibrahim weer terug was bij mij op bed en we nog even heerlijk hebben geknuffeld besluiten we ook de rest van de familie te bellen. Mijn zusjes waren al een beetje op de hoogte omdat ik hen via WhatsApp een berichtje had gestuurd dat ik bezig was maar iedereen was zo blij. Mijn schoonvader wilde ook maar wat graag naar boven komen en we besloten hem te vragen de adhan, de Islamitische gebedsoproep welke bij een kindje in het oor wordt gezegd na de geboorte, te komen doen.

Daarna mocht ik zelf even lekker opfrissen en douchen en kon ik vervolgens moe maar voldaan op bed ploffen. Mijn man had me beloofd dat ik lekker sushi mocht eten, en dit regelde hij ook. Ik zat alleen zo barstensvol met adrenaline dat ik geen hap door mijn keel kreeg. Dat schijnt wel vaker te gebeuren na een bevalling ;). Bij mijn tweede heb ik daar dus ook een dagje mee gewacht.

De verloskundige checkt de zuigreflex.

Hoe ik er op terug kijk

Ik ben vooral super trots dat ik thuis ben bevallen. Dit was echt een enorme wens van mij. En dit met slechts een paar kleine handelingen in het natuurlijke proces. Verder heb ik alles grotendeels zelf kunnen en mogen doen. Ik vind de bevalling van Ibrahim oprecht de mooiste ervaring in mijn leven. Bevallen is zo intens maar ook echt zo prachtig.

Ibrahim Gallil – 10-11-2018 – 3540 gram – 53 cm.