Nu ik het verhaal van de geboorte van Ibrahim heb uitgetypt merk ik dat het ook kriebelt om dit met het verhaal van Ammah te doen. Ze is bijna een jaar bij ons, en onze dochter is echt ons zonnestraaltje. Ons rustige lieve meisje. Een droom die werkelijkheid is geworden. Klinkt allemaal super cheesy, maar zo voelt het echt. Ze was net als Ibrahim zo gewenst en welkom, en haar bevalling was wederom een hele fijne en helende ervaring. (voor zo ver je bevallen fijn kunt noemen)

Hoera, we zijn weer zwanger

Ibrahim was begin november 2019 een jaar oud, en mijn man had het al een poosje over een tweede. Ik wilde dit ergens ook wel, maar vond het ook spannend omdat Ibrahim en ik er een pittig jaar op hadden zitten. Aan de andere kant dacht ik, veel erger dan dit kan bijna niet en we zitten al in de flow, let’s give it a go.

Eindstand, twee weken later was ik in verwachting. Ik wist het bij Ammah al heel vroeg, nadat ik exact een week na mijn eisprong een kleine bloeding had gehad. Die had ik bij de miskramen en bij Ibrahim ook. Wist ik dat dit een innesteling was en dat ik zwanger was. Elke cel in mijn lichaam zei het.

Ik wachtte nog 4 dagen en toen trok ik het niet meer en gooide ik er op een donderdag middag toen Ibrahim lag te slapen een test tegen aan. Het was geen overduidelijk dikke streep, maar hij stond er. De bevestiging van wat ik zelf al wist. Zwanger. Jankend belde ik mijn man op z’n werk op want het overviel me toch enorm. Hij was zoals verwacht heel blij en uit eindelijk kalmeerde ik ook. Er kwam nog een kindje bij ons!

Zwanger van ons tweede kind

De zwangerschap van Ammah verliep ook weer heerlijk. Ik voelde me goed. Met mijn schildklier ging het goed. Mijn borstvoeding liep nog redelijk door (fijn, want Ibrahim was nog geen 2 jaar en ik had zijn geboorterecht nog niet voltooid). We kabbelden rustig voort. Corona kwam om de hoek kijken. Daardoor zag ik de verloskundige maar weinig, maar dat vond ik eigenlijk wel prima.

De zomer periode vond ik wel pittig. De hitte in 2020 was behoorlijk heftig en ik zat in mijn laatste maanden toen. Ik was moe, want mijn man was druk bezig met afstuderen en ik deed heel veel alleen. Met een dreumes om me heen de hele dag en een schoonvader die normaliter in Marokko zat maar nu niet vond ik dat best intens.

De dag van de bevalling

Ik was uitgerekend op 17 augustus. Ik riep al vanaf het begin dat ik het leuk zou vinden als onze baby op 20 augustus geboren zou worden. 20-8-20 dat klonk lekker. En daarbij viel 1 Muharram, de 1e dag van het Islamitische nieuwe jaar ook op de 20e. En zo geschiedde. Op de 19e studeerde mijn man eindelijk af aan het eind van de middag. En ik voelde al een paar dagen dat het tijd was om in mijn bevallingsbubbel te duiken. Dus toen hij klaar was zei ik mooi, dan kan ik morgen bevallen.

En zo geschiedde. Die ochtend tegen zessen voelde ik het al aan mijn lichaam. Ik had weeën. Ze kwamen direct best regelmatig en het lukte niet meer om in slaap te vallen. Dus ik besloot op te staan en beneden maar wat te gaan rommelen want ik had nog even de tijd. Iedereen lag immers te slapen. De weeen hielden al snel zo’n 40 tot 50 seconden aan en kwamen ook om de 5 minuten dus ik dacht nog dat het niet zo lang zou gaan duren. Boy was I wrong, want vanaf dat het huis wakker werd en ik weer in de mamma rol ging kwam ik geen steek verder.

Op deze manier ging de bevalling niet doorzetten

Ik had met mijn middelste zusje afgesproken dat zij zou komen voor Ibrahim. Tegen het middaguur besloot ik haar te bellen want ik voelde me onrustig en de weeën kwamen af en aan maar er was geen regelmaat meer in te krijgen. Ik belde voor wat overleg ook maar even de verloskundige, want weer had mijn favoriete verloskundige die er ook bij Ibrahim bij was dienst. Zij zei ook dat ik me wat af moest proberen te sluiten en misschien maar even moest gaan douchen want dat vond ik bij Ibrahim ook zo fijn.

Mijn zusje was er tegen tweeën en we lunchten even samen in de tuin. Heerlijk met 29 graden en weeën en een dreumes maar ja er moest toch wat gegeten gaan worden voelde ik zelf. De echte rust kwam echter pas over me heen toen ik mijn kleine man naar bed bracht voor een slaapje.

De verloskundige had gevraagd of ik het fijn vond als ze toch even kwam kijken hoe het er voor stond en omdat ik graag een beetje wilde weten hoe of wat stemde ik hier mee in. Tegen half 4 was ze er en terwijl zij er was had ik ook weer enkele weeën. Dat was goed zei ze, want dat betekende dat mijn lichaam ondanks dat zij “vreemd” was toch doorging. Ik had 2 centimeter ontsluiting en de verloskundige gaf me als tip even uit huis weg te gaan. Niet te ver zei ze, gewoon een blokje om. Ergens in jouw hoofd zit iets vast en dat moet je even loslaten dan komt het goed.

Naar buiten

Ibrahim sliep nog, mijn zusje zat prima en ik geloof dat mijn wederhelft ook even was gaan liggen. Ik kleedde mezelf aan en ging inderdaad even naar buiten. Nog geen 10 minuten op weg overviel me een hele stroom aan emoties. Er zat inderdaad nog van alles vast. Gelukkig had ik tijdens deze zwangerschap heel mooi en waardevol contact gehad met een lieve zuster die geboortedoula was. Van haar had ik wat handvaten gekregen om met bepaalde dingen die ik van de bevalling van Ibrahim toch lastig vond beter om te gaan en ik wist dat zij de persoon was om mijn hart bij te luchten. Ik sprak een emotionele, huilende, voice memo in naar haar toe. Alles wat er in mijn hoofd vast zat aan angst en obstakel wist ik te ventileren. Daarna stuurde ik ook nog een voicememo naar mijn man met wat dingen die ik kwijt wilde en ondertussen wandelde ik verder. Ik wist dat ik dit nodig had voor een rustige bevalling en ademde een paar keer diep in.

Ik wandelde verder en luisterde een audio boek. Blijkbaar was dit de ballast die ik kwijt moest want daar waren opeens enorm krachtige weeën. Deze weeën werden al snel ook steeds krachtiger, en ik moest er elke keer echt even voor stilstaan. Ik wandelde nog een poosje door (steeds het zelfde rondje in het park rondom ons huis) en kreeg ondertussen bericht dat Ibrahim wakker was en met mijn zusje beneden zat. Ook mijn man reageerde nog op mijn voicememo en het voelde goed zo. Ik besloot dat het na een goed uur wandelen toch wel tijd was om naar huis te gaan en tijdens het laatste stukje moest ik gewoon hurken om mijn wee goed te kunnen opvangen.

Weer thuis

Eenmaal thuis aangekomen glipte ik snel naar boven. Eerst maar naar de zolder, onze slaapkamer maar ik merkte al snel dat ik zitten en stil staan zo niet fijn vond. Door de rug weeën kon ik sowieso al niet liggen dus het werd toch weer een tripje naar de douche. My safe place.

Het warme water deed me inderdaad goed. Mijn zusje kwam even bij me in de badkamer en vroeg of ze wat kon betekenen. Ik vroeg haar wat te drinken voor me te halen en een hoog tuin krukje waar ik overheen kon hangen. Zo gezegd zo gedaan. Mijn man kwam melden dat hij nog even naar zijn moeder ging want daar zouden we eigenlijk die avond eten maar omdat we beiden wel wisten dat we dat niet gingen wilde hij even wat te eten ophalen. Dan zaten mijn zusje en zijn vader ook direct onder de pannen. Ik vond het allemaal wel prima want ik ben toch het liefst alleen.

Toen hij terug thuis was van zijn moeder was het zo ergens tegen zessen en mijn man vroeg of ik de verloskundige eigenlijk al had gebeld. Ik zat zo enorm in mijn eigen bubbel dat ik niet veel meer dan “nee…” uit wist te brengen. “”Nou dan bel ik”, zei hij. Ze was er niet lang daarna al.

Tijd om alles klaar te maken

Ik besloot dat ik toch even onder de douche weg wilde. Inmiddels zat ik daar al meer dan een uur en het was al zo warm dus alles was een tropische toestand. Voor het zelfde geval moest ik nog een hele poos voordat de bevalling voorbij was. Dus maar even op het droge. De verloskundige had blijkbaar wel door dat ik vrij goed vorderde en vroeg me wat ik wilde. Kan je toch even checken hoe het er voor staat vroeg ik haar. Ik wilde eigenlijk niet toucheren maar net als bij Ibrahim voelde ik nu al een enorme druk. Dus ik moest toch even op bed liggen en ze controleerde mijn ontsluiting. Nou, een centimeter of 6 a 7 toch wel hoor zei ze. Teleurgesteld riep ik: “F… dan moet ik nog 3!” Ik had het warm en voelde me totaal niet comfortabel zonder die douche.

Ik probeerde wat weeën op te vangen staand en leunend tegen het bed aan. Absoluut niet chill. Dan maar op mijn hurken. Ook geen succes. Die druk daar beneden was echt overweldigend. Eindstand, ik wilde weer naar de douche toe.

Dit keer besloten we de kraamhulp ook maar ietsje eerder te bellen. Bij de bevalling van Ibrahim kwam deze te laat. Ik had een leuke ZZP dame en het was maar goed dat we belden, want ze bleek in Zaandam te zijn en moest nog een uur rijden voordat ze bij mij was. Spoiler: mijn bevalling heeft ze niet gered.

Het laatste stukje vooraf aan de bevalling

Mijn man kreeg ondertussen van de verloskundige wat instructies en gelukkig wist hij zelf ook al wel wat er klaargemaakt moest worden. Geboortepakje lag klaar, alle hydrofielen en warme doeken ook en mijn bed lag al bedekt met matjes. Ik wilde niet meer op de baarkruk bevallen omdat ik dit bij Ibrahim toch erg hard en ongecontroleerd vond gaan dus ik had gezegd voor gehurkt of op handen en knieën te gaan. Het liefst onder de douche als het even kon. Mijn verloskundige had al gezegd dat ze alles prima vond dus ik ging weer lekker in mijn douche bubbel zitten. Het was toen een uur of 7.

Vanaf dat ik in onder de douche zat had ik het zwaar. Mijn lichaam was duidelijk in transitie en maakte zich gereed voor de bevalling. Voor mijn gevoel zat ik daar pas net toen ik dacht dat ik het echt niet meer aankon. De druk was echt enorm (mijn vliezen waren nog niet gebroken) en ik dacht weer net als bij Ibrahim dat ik moest poepen.

Mijn verloskundige, Lieke, zat op de toiletpot en observeerde mij. Mijn man was bezig met de laatste dingetjes en liep wat heen en weer. Lieke, je moet nu van die pot af zei ik. Ik moet poepen, ik wil daar zitten. Ik hoor haar nog zeggen (want het irriteerde me op dat moment mateloos) Oh ja, wil je hier even zitten? Weet je het zeker meis? Ondertussen gebaarde ze naar mijn man dat hij moest blijven want zij wist natuurlijk al lang wat er aan de hand was. Onze baby was klaar om geboren te worden.

En toen kwam ze

Weetje, laat maar zei ik. Ik trek het niet meer, ik blijf wel gewoon hier. Op dat moment zat ik al gehurkt onder de douche en daar kwam opeens een enorme oerkracht want ook mijn hersens begonnen te begrijpen wat de bedoeling was. Dit was de daadwerkelijke bevalling. Ik had persdrang. Voorzichtig liet ik mijn hand zakken naar beneden en voelde het hoofdje al na 1 keer persen staan. Weer die verrekte ring of fire, wat brand dat toch. De volgende perswee kwam er al achteraan en daar pakte ik op de vloer van de douche zo onze dochter zelf aan.

Wederom wisten we niet wat voor geslacht onze baby had en terwijl ik daar op de grond onder de douche zag ik het al. Een meisje. Ons meisje. Weer werd het gevoel wat ik al hele poos had bevestigd. Mijn vliezen waren pas gebroken tijdens het persen en zaten nog losjes om haar heen. Ons meisje werd zoals ze dat noemen “geboren met de helm op.” Ze huilde direct en ik nam haar beduusd in mijn armen. Mijn hoofd kon even niet verwerken wat er zojuist in slechts 2 minuten was gebeurd. Het was toen vijf over half 8.

Wederom bood ik mijn excuses aan Lieke aan. Dat had ik bij de bevalling Ibrahim ook al gedaan omdat het zo snel ging en nu deed ik het weer. Sorry Lieke zei ik, het ging sneller dan ik doorhad. Zij schoot natuurlijk in de lach want zo zei ze, voor wat moet jij nou sorry zeggen? Dit was een bevalling zoals ik hem het liefst heb, 1 waarbij ik mag kijken en niets hoef te doen.

Na de bevalling

Net als bij Ibrahim verloor ik direct weer een goede plas bloed. Dit was Lieke nu bekend en ze stelde voor om lekker te verhuizen naar de babykamer waar ik voor de bevalling een 1 persoons bed had staan. Samen met onze dochter verhuisde ik daar heen. Mijn man ruimde even het hoognodige op in de badkamer en voegde zich daarna bij ons. Ik lag lekker samen met ons meisje en nam uitgebreid de tijd om haar te bewonderen terwijl we de navelstreng lieten uitkloppen.

De placenta volgde snel en gemakkelijk en toen de navelstreng goed en wel uitgeklopt was knipte mijn man deze door. Ik grijnsde nog even naar Lieke en vroeg of ik nu geen oxytocine prik hoefde. Die wilde ik namelijk echt niet en dat had ik van te voren al een paar keer aangegeven en ik had er heel veel aan gedaan om veel bloedverlies te voorkomen. Lieke keek me even onderzoekend aan en peilde hoe ik me voelde. Ik voelde me oprecht goed, en dus hoefde het niet. Lieke vroeg hoe onze dochter heette. Ik keek mijn man aan, want daar waren we nog niet helemaal 100 procent over eens. Maar ik kreeg mijn zin. Haar roepnaam werd Ammah. Voluit werd het Amatullah Aaliyah. Inmiddels kwam de kraamhulp ook binnen en Ammah hapte voor het eerst bij me aan de borst aan.

Een gezin van 4

De kraamhulp woog ons meisje en deed haar een luiertje om (madame had ondertussen al gezellig op mij geplast) en ik nam haar weer lekker bij me. Ze dronk nog een beetje en lag heel relaxed bij mij op mijn borst. Ook mijn zusje kwam boven met Ibrahim en zo maakten broer en zus voor het eerst kennis met elkaar. Ibrahim was zo ontzettend lief en schattig. Het was al voorbij bedtijd maar ik wilde hem heel graag even lekker bij me. We knuffelden en maakten wat foto’s. Mijn man ging even met Ammah naar beneden om haar aan zijn vader te laten zien. Opa deed net als bij Ibrahim voor haar weer de adhan (de Islamitische gebedsoproep) in haar oortje. Van beide kindjes staat dit op film en ik vind dit echt zo waardevol.

Zelf wilde ik ook wel graag even douchen en er moest natuurlijk geplast gaan worden. Ik had dit keer totaal geen schade op een klein scheurtje na waar ook geen hechting in hoefde. Mijn kraamzorg wilde me helpen maar dit was echt niet nodig want ik voelde me verrassend goed. Ik spoelde mezelf even schoon en liet me daarna een beetje verzorgen. Lekker een schone pyjama aan en naar boven met mijn mooie dochter. Mijn man had inmiddels Ibrahim al op bed gelegd en samen met de kraamhulp ruimde hij de laatste dingen op.

Mijn zusje kwam lekker op zolder bij mij en samen belden we onze ouders en andere zus. Bij Ibrahim had ik ze gewoon gebeld maar nu besloot ik te videobellen en de ene was nog meer verrast dan de ander. Ik had namelijk gewoon nog in de groepsapp lopen appen en niemand had verwacht dat ik al bevallen was. Dat was dus een heerlijke verrassing. De perfecte afronding van deze bijzondere dag.

Amatullah Aaliyah – 20-08-2020 – 3250 gram – 47 cm.